80. Lecie Cioci Marysi

8 lutego nasza ciocia Marysia obchodzi swoje 80. lecie. Dla młodych to sędziwy wiek, dla równolatów i nieco młodszych dopiero setka stano wi tę granicę do której chciałoby się dożyć.

Z ludźmi podobnie jak z jabłkami. By spaść na ziemię muszą dojrzeć, choć nie wszystkie. Jedne lecą już robaczywe jako małe, inne niekoniecznie robaczywe, ale niedojrzałe, strąca wiatr. Reszta powoli w świetle słonecznym dojrzewa. Prawda, że robaki gryzące od środka eliminują jeszcze część owoców. Do końca zostają te najładniejsze, te najsmaczniejsze. Są i takie które na pewnym etapie rozwoju zasuszą się na galęzi i dopiero wichura sprawia że jako ostatnie spadnają.

Nie mnie oceniać, jakim jabłuszkiem jest nasza jutrzejsza Jubilatka.


W przeddzień zostaliśmy poproszeni na godz. 8:00, na Mszę św do Jej parafialnego kościoła p.w. św. Jana Kantego w Poznaniu. Ciocia zamówiła Mszę św. dziękczynną za przeżyte lata i z prośbą o zdrowie na dalsze lata oraz o błogosławieństwo Boże dla całej rodziny.

Dla nas, istotna była ta ostatnia intencja Eucharystii, sprawowanej przez ks. prof. Jana Kantego Pytla. Czujemy się rodziną i dlatego nie bacząc na wczesną porę staraliśmy się pomodlić i ofiarować nasze Komunie św. w intencji Jubilatki.

Doskonale zdajemy sobie sprawę, że tylko wzajemna modlitwa za siebie członków rodziny prowadzi do prawdziwego pojednania.

Gdy Ciocia prosiła nas na Mszę św. zaznaczyła bym nie przyjechał z dzwonem. Zupełnie o takiej niespodziance wcześniej nie pomyślałem. Gdy jej na wesoło, w żartach odpowiedziałem, że jeszce nie zasługuje by jej Pojednaniem zadzwonić, odpowiedziała że mogę jej zadzwonić po śmierci.

Ciociu to dzwonienie po śmierci masz za gratis zaklepane. Ale mnie chodzi o sprawę znacznie ważniejszą. Mnie chodzi o POJEDNANIE za życia. Pojednanie po śmierci to trochę tak, jak musztarda po obiedzie.


Ciociu zrobiłaś pierwszy krok, zamówiłaś Mszę św. o błogosławieństwo dla całej rodziny. Nie pytam po raz wtóry: Kto dla Ciebie jest całą rodziną? Ksiądz trzykrotnie mówił : "dla całej rodziny" a nie dla "najbliższej rodziny" . Nie przesłyszałem się. Zresztą sama po dzisiejszej Mszy św. potwierdziłaś, że i za mnie była ta Twoja intencja. O' kej, mogę ciągnąć dalej.

Ale Msza św. to mało droga Ciociu. Bardzo dobrze, że znany Ci Czcigodny Kapłan modlił się za całą naszą rodzinę. Zamówienie Mszy św. to bardzo dużo, ale mnie chodzi o to, że na POJEDNANIE za życia powiedziałaś NIE. "Po śmierci jest mi obojętne, nie będę słyszała jego bicia". To Twoje słowa droga Ciociu.

Moje POJEDNANIE ma serce, które bije, gdy ciągnę je za sznurek. Twoje osiemdziesięcioletnie serce jeszcze Bogu dzięki bije.!!! Ale czy bije głosem pojednania?

Kocham Cię Ciociu taką, jaką jesteś. I tyle. Koniec kropka. To nie Ty mnie wybierałaś jako członka rodziny. To ja Ciebie wybrałem na ciotkę, żeniąc się z Twoją siostrzenicą. Podobnie jak ja, może powiedzieć każdy z żyjących członków rodziny uwidoczniony na drzewie genealogicznym. To jubileuszowy prezent nie tylko od Ewy inicjatorki, ale od całej rodziny.

Jjedyna osoba, którą dane było Tobie wybrać był Twój mąż (od lat nie żyjący). Reszta rodziny z wyjątkiem żyjącego rodzeństwa i trójki synów wybrała, podobnie jak ja, w jakiś sposób Ciebie. Ta cała reszta, to coś więcej niż najbliższa rodzina. My wszyscy mieścimy się w pojęciu "cała rodzina". Cała, to znaczy bez wyjątków. I nie ma żadnego ale? Zrobiłaś Ciociu pierwszy krok. nie wyłączając nikogo z "całej rodziny" . NIKOGO ! I za to Ci publicznie dziękujemy.

W czasie Mszy św. śpiewaliśmy wspólnie calą rodziną kilkakrotnie słowa psalmu: "wobec aniołów będę chwalić Pana". Słowa te wprowadzają nas w przedsionek nieba. To tam, z radością wobec aniołów, chcemy chwalić Pana.

Jakże Ciociu chcesz chwalić Pana, gdy POJEDNANIE odkładasz na okres po śmierci? Pojednania nie da się przeskoczyć, przespać.

Ile lat da Ci jeszcze Pan byś się mogła pojednać?


W czasie dzisiejszej południowej katechezy papież Benedykt XVI powiedział po polsku z Watykanu, że liturgia dzisiejszego dnia prowadzi nas do powołania do świętości. powiedział, że mamy się nie bać wejścia na drogę do świętości.



Ciociu nie należy się oglądać na innych. Ja nie mogę mówić, myśleć, że to Ewa ma być święta. Nie. To ja muszę mówić, że to ja mam być święty i ja mam robić wszystko, by najbliższych doprowadzić do świętości.

Podobnie Ty Ciociu jesteś powołana do świętości. I to Ty, a nie kto inny ma robić wszystko by najbliższą i całą rodzinę doprowadzić do świętości. To nie ten, czy inny ksiądz ma jednać zwaśnione strony. On sprawuje jak Chrystus sakrament pojednania, ale nim klęknę do kratek konfesjonału muszę być POJEDNANY z bliźnimi, muszę być w stanie gotowości do pojednania z każdym człowiekiem.

Nie wolno mi czekać aż inni się zmienią. To ja mam się zmieniać. Nie zmienić ale zmieniać. Zmienianie to proces ciągły, jak zrobisz na drodze pojednania jeden krok, zauważysz ugór nie tknięty twoimi stopami. Tyle jest miejsc które czekają na pojednanie. Życzę Ci Ciociu wielu łask Bożych na drodze ku POJEDNANIU - jeszcze tu na ziemi.

W niedzielę 14 lutego zadzwoniła do mnie ciocia Marysia z podziękowaniem za słowa, które znalazły się powyżej. Jak wiecie (chodzi o rodzinę która będąc na przyjęciu nie życzyła sobie umieszczenia ich zdjęć na blogu słowa te zostały w całości publicznie odczytane na przyjęciu urodzinowym, a wydrukowane wraz z kompletem zdjęć (przed ich usunięciem) obiegły stół przy którym siedzieliśmy. Przy pożegnaniu ciocia powiedziała mi, że sobie to jeszcze raz ze spokojem przemyśli. Po powrocie z uroczystości do domu, gdy uzupełniałem ten post zdjęciami z popołudniowego przyjęcia (zamieściłem je na początku postu) otrzymałem oprócz innych komentarzy cztery komentarze od jedynego wnuka cioci Marysi - Szymona Kłosowskiego. Ciocię Marysię nigdzie nie opisałem nazwiskiem chcąc zachować jej anonimowość. Niestety, gdy skasowałem dwa pierwsze podpisane imieniem i nazwiskiem komentarze wnuka, ten koniecznie chciał się ujawnić z imienia i nazwiska. Dlatego też by miał wgląd w to co mu skasowałem , po dzisiejszym (z dnia 14 lutego) podziękowaniu cioci Marysi postanowiłem je poniżej zacytować. Mam nadzieję, że Szymon je przeczyta, (a może nie tylko On) i z całego tego postu oraz poniższych komentarzy wyciągnie wnioski zmierzające w kierunku pojednania o którym pisałem.

Anonimowy pisze...
Pisząc ostatni mój komentarz miałem nadzieję, że doszliśmy do konsensusu. Starałem się także nie zwracać uwagi na zgryźliwe komentarze Autora nt. przytoczonej przeze mnie ustawy. Jednak dzisiejszy wpis mnie z tego poczucia wyprowadził. Mam tu na myśli zdjęcie drzewa genealogicznego, gdzie jest zamieszczony mój wizerunek wraz z podpisem (imieniem i nazwiskiem). Z tego co mi wiadomo, nie udzieliłem na to zgody, a wręcz o niczym nie wiedziałem i uprzejmie proszę o usunięcie tegoż zdjęcia z Internetu.
I aby uprzedzić zarzuty o brak odwagi, a wręcz tchórzostwo,
Szymon Kłosowski
7 lutego 2010 21:02

Anonimowy pisze...
Mogę zapytać dlaczego mój komentarz został usunięty? Prawda w oczy kole?
Szymon Kłosowski
7 lutego 2010 21:59